Dokumenty szkolne

Najstarsza zachowana kronika szkoły sięga informacjami do 1.07.1934 r.

Kierownikiem szkoły podstawowej stopnia pierwszego był Bolesław Grabowicz. 

W szkole tej uczyło dwoje nauczycieli, a liczba uczniów wynosiła 80. 

Nauka odbywała się w budynku szkolnym za torami, który obecnie jest budynkiem mieszkalnym pracowników oświaty. 

     Od 4.09.1945 roku nauka odbywała się już w dwóch budynkach, tj. dodatkowo w pastorówce poniemieckiej, odległej od budynku głównego około 300 m. 

Obecnie także budynek mieszkalny pracowników oświaty. 

Uczyło się wówczas 197 uczniów, a nauczało czworo nauczycieli. 

Najbardziej liczebną klasą była klasa czwarta, w której uczyło się 45 uczniów.

NASZ PATRON SZKOŁY

Stefan Żeromski herbu Jelita (ur. 14 października 1864 w Strawczynie, zm. 20 listopada 1925 w Warszawie)

– polski prozaik, publicysta, dramaturg, nazwany „sumieniem polskiej literatury”, wolnomularz; pierwszy prezes PolskiegoPEN Clubu.

Posługiwał się pseudonimami Maurycy Zych, Józef Katerla  i Stefan Iksmoreż.

Życiorys

Stefan Żeromski pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej herbu Jelita. Wychował się w Ciekotach w Górach Świętokrzyskich.

Jego ojciec Wincenty Żeromski wspierał Polaków walczących w powstaniu styczniowym. Jeszcze przed powstaniem jego ojciec utracił majątek i aby utrzymać rodzinę, został dzierżawcą folwarków.

Żeromski matkę stracił w 1879, a ojca w 1883.

W czasie powstania styczniowego w bitwie pod Czarncą zginął Gustaw Saski (1846–1863), brat cioteczny Stefana Żeromskiego.

W roku 1873 dziewięcioletni Stefan trafił na rok do szkoły początkowej w Psarach. W 1874 roku rozpoczął naukę w Męskim Gimnazjum Rządowym w Kielcach.

Z tego okresu pochodzą jego pierwsze próby literackie – wiersze, dramaty, przekłady z literatury rosyjskiej.

Zadebiutował w 1882 w numerze 27 „Tygodnika Mód i Powieści” przekładem wiersza Lermontowa i w „Przyjacielu Dzieci” wierszem „Piosenka rolnika”.

Trudności finansowe i początki gruźlicy spowodowały, że gimnazjum ukończył w 1886 roku bez uzyskania matury.

W tym samym roku rozpoczął studia w Instytucie Weterynarii w Warszawie (uczelnia nie wymagała matury). Tam zetknął się z ruchem socjalistycznym, działał m.in. w tajnej akcji oświatowej wśród rzemieślników i robotników.

W 1889 zmuszony został zarzucić studia z powodów finansowych i zaczął pracować jako guwerner w domach ziemiańskich m.in. w Łysowie (obecnie gmina Przesmyki koło Siedlec), oraz Nałęczowie.

Od 1889 jego utwory ukazywały się na łamach Tygodnika Powszechnego.

W 1892 przebywał krótko w Zurychu, Wiedniu, Pradze i Krakowie. Jesienią tego roku ożenił się z Oktawią z Radziwiłłowiczów  Rodkiewiczową, którą poznał w Nałęczowie.

Również w tym samym roku wyjechał z żoną i jej córeczką z pierwszego małżeństwa do Szwajcarii, gdzie objął posadę zastępcy bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswilu.

Tam powstawały m.in. Syzyfowe prace. W Szwajcarii zetknął się m.in. z Gabrielem Narutowiczem, Edwardem Abramowskim.

W latach 1895 i 1898 ukazały się zbiory opowiadań Żeromskiego.

Po powrocie do kraju w 1897 pracował jako pomocnik bibliotekarza w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej w Warszawie aż do1904.

W roku powrotu ze Szwajcarii ukazały się Syzyfowe prace.

W 1899 Żeromskiemu urodził się syn Adam. W tym samym roku ukazali się Ludzie bezdomni.

W 1904 wyszła powieść Popioły, której sukces wydawniczy pozwolił przenieść się rodzinie Żeromskiego prawie na rok do Zakopanego.

Dopiero od 1904 mógł poświęcić się pracy pisarskiej.

Od 1905 działał w organizacjach demokratycznych i socjalistycznych.

 Był inicjatorem założenia Uniwersytetu Ludowego, organizował kursy dokształcające dla uczniów szkoły rzemieślniczej, w domu Żeromskich prowadzono ochronkę i tajną szkołę.

W 1909 wyjechał z rodziną do Paryża, gdzie mieszkał trzy lata.

Po powrocie do kraju osiedlił się w Zakopanem.

W 1913 założył nową rodzinę z malarką Anną Zawadzką. Owocem tego związku była córka Monika.

Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się do Legionów Polskich, jednak nigdy nie brał udziału w walkach.

Wrócił do Zakopanego i działał w pracach Naczelnego Komitetu Zakopiańskiego. Był prezydentem Rzeczypospolitej Zakopiańskiej.

W 1918 zmarł Adam, syn Żeromskiego.

W wolnej Polsce Żeromski zamieszkał w Warszawie, gdzie brał znaczący udział w życiu literackim.

Brał udział w akcji propagandowej w regionie Powiśla celem przyłączenia tych terenów do Polski, między innymi w Iławie,

Suszu, Prabutach, Kwidzynie, Sztumie, Grudziądzu i wielu innych miejscowościach Warmii, Mazur i powiatów nadwiślańskich (Powiśla).

Był inicjatorem powstania projektu Akademii Literatury, Straży Piśmiennictwa Polskiego, a w1925 został założycielem i pierwszym prezesem polskiego oddziału PEN Clubu.

W latach dwudziestych osiedlił się w Konstancinie-Jeziornie pod Warszawą w willi Świt, a później mieszkał na Zamku Królewskim w Warszawie.

W 1922 ukazała się powieść Wiatr od morza, za którą otrzymał państwową nagrodę literacką, a w1924 powieść Przedwiośnie.

Filister honoris causa polskiej korporacji akademickiej Pomerania.

Zmarł 20 listopada 1925 r.

Żeromski został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (F/4/24).

W 1928 otwarto w Nałęczowie muzeum poświęcone pisarzowi.

Ważniejsze dzieła

·         Doktor Piotr

·         Duma o hetmanie

·         Dzieje grzechu

·         Echa leśne

·         Firlykowe Wzgórze

·         Ludzie bezdomni

·         Na probostwie w Wyszkowie

·         Nawracanie Judasza

·         O żołnierzu tułaczu

·         Popioły

·         Przedwiośnie

·         Puszcza Jodłowa

·         Rozdzióbią nas kruki, wrony

·         Róża

·         Sen o szpadzie

·         Siłaczka

·         Sułkowski

·         Syzyfowe prace

·         Uciekła mi przepióreczka

·         Uroda życia

·         Walka z szatanem

·         Wiatr od morza

·         Wierna rzeka

·         Zapomnienie

·         Zmierzch